Εθνικές Ομάδες
Χάντμπολ και μπίτς χάντμπολ; Διαφορετικά αθλήματα ή δίδυμα αδελφάκια; Ο Χρήστος Κοτζαμανίδης προτείνει ακόμη πιο σφιχτό εναγκαλισμό μεταξύ της σάλας και της άμμου, προς όφελος των αθλητών και των αθλητριών, των σωματείων και των Εθνικών ομάδων.
Αναλύοντας τη σκέψη του, τονίζει ότι «πριν ένα χρόνο ξεκίνησε η υπέροχη σχέση μου με την Εθνική ομάδα μπιτς χάντμπολ των γυναικών, μετά από ένα τηλεφώνημα της Μαρίας Καραντώνη, προκειμένου να συνδράμω στο σχεδιασμό και στην προετοιμασία. Δέχθηκα για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι η πρόταση περιείχε πρόκληση μετά την πέμπτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που πέτυχαν την προηγούμενη χρονιά άρα το ζήτημα ήταν πώς να διατηρηθεί αυτή η θέση σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα με ενδεχόμενο ακόμη και μια καλύτερη θέση. Ο δεύτερος λόγος ήταν η μία αθλητική προετοιμασία για μια παγκόσμια διάκριση πάνω στην άμμο. Η διάθεση αυτή ενισχυόταν από το γεγονός ότι γνώριζα τα αποτελέσματα ερευνητικών ανακοινώσεων, για τα ευεργετικά αποτελέσματα που έχει η άμμος στην απόδοση των αθλητών. Η άμμος αφενός λειτουργεί προφυλακτικά για αποφυγή τραυματισμών, όπως προκύπτει από το μικρότερο ποσοστό τραυματισμών σε σχέση με τη σάλα. Δεύτερο, έχει τεκμηριωθεί και ερευνητικά ότι η προπόνηση στην άμμο προκαλεί βελτίωση της ιδιοδεκτικότητας αλλά και της εκρηκτικότητας, καθώς προτείνεται η πλειομετρική προπόνηση να διενεργείται και στην άμμο. Πολλές φορές η αποτελεσματικότητα της παρουσιάζει καλύτερα αποτελέσματα από αυτήν που εκτελείται σε στερεή επιφάνεια», εξηγεί στο e-handball.gr ο καθηγητής των ΤΕΦΑΑ.
Όπως θυμάται «και εγώ ο ίδιος πριν από πάρα πολλά χρόνια έκανα δύο προετοιμασίες με τον ΒΑΟ στην άμμο. Επέλεξα αυτό τον τρόπο διότι είχα υπόψη μου αυτό που έγινε με την Εθνική ομάδα βόλεϊ ανδρών των ΗΠΑ. Η συγκεκριμένη ομάδα είχε γκρεμίσει από το θρόνο της την αυτοκράτειρα υπερομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε δεν υπήρχε οργανωμένο πρωτάθλημα βόλεϊ στις ΗΠΑ, παρά μόνο μπιτς βόλεϊ. Έβγαιναν λοιπόν από την άμμο, συγκροτούσαν την Εθνική ομάδα της σάλας και σε συνδυασμό με την πολύ σοβαρή δουλειά που έκαναν στην προσομοίωση παιχνιδιού κατάφεραν να προετοιμαστούν άψογα για το παιχνίδι των Σοβιετικών και να κερδίσουν».
Όπως επισημαίνει ο Χρήστος Κοτζαμανίδης «στην πορεία διαπίστωσα ότι υπάρχουν πάρα πολλές δημοσιεύσεις που προτείνουν την άμμο για πλειομετρική προπόνηση και μάλιστα τα έγκυρα περιοδικά του χώρου προτείνουν ανεπιφύλακτα την άμμο σε σχέση με τη σάλα. Πλέον πρέπει να καταλάβουν οι προπονητές και οι παράγοντες ότι η επιστήμη φέρνει καινούριες μεθόδους στη βελτίωση της απόδοσης του αθλητή. Ήδη έχουμε φτάσει να μιλάμε για πλειομετρική προπόνηση μέσα στο νερό».
Με βάση τα παραπάνω, ο έμπειρος προπονητής προτείνει ανεπιφύλακτα να εισαχθεί η προπόνηση στην άμμο στο πρόγραμμα προετοιμασίας των ομάδων της σάλας. «Βεβαίως και θα μπορούσε να γίνει. Αν όχι σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, τουλάχιστον στην προετοιμασία για την βελτίωση στο άλμα και στην ταχύτητα. Καταρχάς, οι προπονήσεις στην άμμο θα δώσουν μία διάθεση ανακούφισης στους αθλητές, καθώς θα αλλάζουν παραστάσεις και ο ψυχολογικός τομέας είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Το προτείνω άλλωστε και στο καινούργιο μου βιβλίο που θα κυκλοφορήσει».
Η συμβουλή του Χρήστου Κοτζαμανίδη είναι «να καταλάβουν όλοι ότι το χάντμπολ και το μπιτς χάντμπολ είναι αδερφάκια. Δεν έχουμε την πολυτέλεια χιλιάδων αθλητριών στην Ελλάδα. Όταν το μπιτς χάντμπολ μας δίνει κάτι που ανεβάζει την εικόνα και το πρεστίζ του αθλήματος, όπως είναι ένας παγκόσμιος τίτλος, πρέπει να εκμεταλλευόμαστε όλα τα οφέλη. Η σάλα πρέπει να ωφελείται από την άμμο και η άμμος από τη σάλα, ώστε να αυξάνεται η αγωνιστική σεζόν και στα δύο επίπεδα. Ας μην ξεχνάμε, ότι η Εθνική μας ομάδα μπιτς χάντμπολ, που έφτασε στην κορυφή του κόσμου, είχε ένα σοβαρό μειονέκτημα σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες. Οι αντίπαλοι, έχουν την ευχέρεια προετοιμασίας καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, σε αντίθεση με τη δική μας ομάδα, γιατί πλέον έχουν γίνει και κλειστά γήπεδα μπιτς χάντμπολ».
Μεταφυσική η εξήγηση για το χρυσό στο παγκόσμιο
Για τον Χρήστο Κοτζαμανίδη η κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου από την Εθνική γυναικών στη διοργάνωση της Ρωσίας, πέρσι το καλοκαίρι, ακουμπά στα όρια του μεταφυσικού.
«Αν πάμε λίγο πιο πίσω, στους Ολυμπιακούς της Βραζιλίας, η Goldman Sachs έκανε μία πρόβλεψη μεταλλίων με βάση τα οικονομικά της κάθε χώρας. Την Ελλάδα την είχε στον πάτο, καθώς ένα Ολυμπιακό μετάλλιο κοστίζει 35 εκατομμύρια δολάρια σταδιακής επένδυσης στο άθλημα. Αυτό το ανατρέψαμε και νομίζω ένας λόγος είναι και το αίσθημα της Εθνικής μείωσης που νοιώθουμε λόγω των μνημονίων. Αυτό υποθέτω, ότι δημιούργησε στον ασκούμενο πολίτη, ένα επιπλέον κίνητρο να αποδείξει ότι είναι ζωντανός και μπορεί να διακριθεί Η κρίση πάντα δημιουργεί κίνητρα. Μια χώρα με ένα εκατομμύριο ανέργους, που αναγκάζει τον ανθό της να μεταναστεύσει, κατάφερε να διακριθεί. Είναι πολύ ισχυρό κίνητρο να θέλεις να δείξεις ότι δεν είσαι ο έσχατος. Επιπλέον, μπορούμε να πούμε ότι και οι ομοσπονδίες έγιναν πιο ορθολογικές στην προετοιμασία, ανοίγοντας τα αυτιά στα κελεύσματα της επιστήμης. Μοιραία, λοιπόν, αυτό που έκαναν τα κορίτσια του χάντμπολ είναι μεταφυσικό, καθώς μετά την πέμπτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ήρθε η κατάκτηση της παγκόσμιας κορυφής. Ειδικά, δε, αν στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που έπεται η Εθνική μας ομάδα καταφέρει να διατηρηθεί και πάλι στις υψηλές θέσεις, π.χ. στην εξάδα, τότε θα μιλάμε για κάτι το επικό. Ξέρω ότι υπάρχουν 5-7 πολύ δύσκολες και ισοδύναμες ομάδες με την δική μας».
“Κανείς δεν σκεφτόταν το μετάλλιο”
Γυρνώντας τις μνήμες του στην προετοιμασία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα του Καζάν, ο Χρήστος Κοτζαμανίδης θυμάται ότι «το διακύβευμα ήταν ένα καλό πλασάρισμα, μετά την πέμπτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Από το μυαλό κανενός δεν περνούσε το μετάλλιο. Επειδή, ήμουν ένα καινούριο πρόσωπο στην ομάδα, επιλέξαμε να μην εμφανιστώ στην προετοιμασία, παρά μόνο την πρώτη ημέρα όταν υπολογίσαμε στο γυμναστήριο τη μέγιστη δύναμη των αθλητριών. Έβλεπα αποφασισμένα μάτια, που δεν τα τρόμαζε τίποτα. Δεν έχω δει τέτοια αποφασιστικότητα, ετοιμότητα και διάθεση για διάκριση. Με πρότυπο την αδάμαστη ψυχή της Σκάρα. Και εδώ πρέπει να πούμε ότι η Μαρία Καραντώνη και η Σοφία Δημητρίου έκαναν μία εξαιρετική δουλειά ως προπονήτριες. Κατάφεραν να εμπνεύσουν τις αθλήτριες, διότι οι ίδιες ήταν άψογα καταρτισμένες στο τεχνικό κομμάτι του μπιτς χάντμπολ. Το πρόγραμμα φυσικής κατάστασης ήταν πλήρες. Περιελάμβανε συνδυαστικό πρόγραμμα ενδυνάμωσης/Ισορροπίας στο Γυμναστήριο. Στην αμμο προπόνηση επιδεξιότητας, ευκαμψίας, αερόβιας και αναερόβιας αντοχής και πλειομετρικής προπόνησης. Επιπλέον παράλληλα διενεργείτο η προπόνηση Τακτικής. Κυρίως το πρόγραμμα Φυσικής κατάστασης λειτούργησε και στον ψυχολογικό τομέα, γιατί ήταν κάτι που έλειπε και λειτουργούσε έτσι ενισχυτικά στην κατεύθυνση αυτή..
Πειραματιστήκαμε. Έως την τελευταία εβδομάδα υπήρχαν διπλές προπονήσεις. Την τελευταία εβδομάδα γινόταν μία προπόνηση την ημέρα και αυτό λειτούργησε εκτονωτικά. Σαν τεστ σχεδιάστηκε το πρωινό της πρώτης ημέρας στο Καζάν ένα φιλικό παιχνίδι με μία δυνατή ομάδα την οποία και κερδίσαμε .Τότε σιγουρεύτηκα. Στη συνέχεια, γράφτηκε ιστορία…”.
Μπροστά της, η Εθνική γυναικών του μπιτς χάντμπολ έχει μία γεμάτη περίοδο, στην οποία περιλαμβάνονται το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, οι μεσογειακοί της Πάτρας, οι παγκόσμιοι αγώνες του Σαν Ντιέγκο… Σύμφωνα με τον Χρήστο Κοτζαμανίδη, «για την φετινή προσπάθεια υπάρχουν τα παρακάτω ζητήματα: Οι προσδοκίες είναι υψηλές, αλλά η διάρκεια προετοιμασίας μικρότερη. Επίσης, η παράλληλη προετοιμασία με την Εθνική γυναικών της σάλας δημιουργεί σοβαρά προβλήματα. Επιμένω λοιπόν, ότι η χαντμπολική οικογένεια θα πρέπει να αγκαλιάσει το μπιτς χάντμπολ και να μην αντιμετωπίζεται μονόπλευρα ως τουριστική ατραξιόν. Άλλωστε στην τελευταία γενική συνέλευση της ΟΧΕ οι προοπτικές του μπιτς χάντμπολ, ειδικά σε σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες παρουσιάστηκαν επαρκώς στις τοποθετήσεις του Στέλιου Αγγελούδη, του Κώστα Γκαντή και των άλλων συμβούλων».
Στη φωτογραφία ο Χρήστος Κοτζαμανίδης (αριστερά) με τη διεθνή αθλήτρια Λένα Μούρνου και τον καθηγητή Χρήστο Κέλλη από το εργομετρικό κέντρο “Metrisis”