Ιστορική αναδρομή του Διομήδη στον ημιτελικό με την Μακάμπι (vid)

Μια σπουδαία νίκη τους θυμήθηκαν στην ομάδα του Διομήδη. Η εκτός έδρας επικράτηση με 29-26 επί της Μακάμπι στον πρώτο ημιτελικό του Challenge Cup έθεσε γερές βάσεις για τον επαναληπτικό αγώνα, στον οποίο ο Διομήδης έφερε ισοπαλία 21-21 και του έδωσε το εισιτήριο για τον τελικό. Εκεί συνάντησε τη Βάκερ Τουν και με νίκη 26-23 και ήττα 22-20 πανηγύρισε το τρόπαιο, όντας ο μοναδικός ελληνικός σύλλογος που έχει κατακτήσει ευρωπαϊκό τίτλο.

Αναλυτικά όσα ανήρτησε στον λογαριασμό του στο Facebook ο Διομήδης Άργους
21/4/2012
Η προέλαση του Διομήδη στο Challenge Cup συνεχίζεται. Σαν σήμερα πριν 8 χρόνια γράφτηκε μία από τις ενδοξότερες σελίδες της ομάδας μας(η ενδοξότερη θα γραφόταν ένα μήνα μετά περίπου). Με τη νίκη τους με 29-26 στην ημιτελική φάση με αντίπαλο τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Ισραήλ οι Λύκοι έθεσαν τις βάσεις για την πρόκριση στον τελικό του EHF Challenge Cup, πραγματοποιώντας μία από τις καλύτερες ευρωπαϊκές εμφανίσεις τους. Πρόκριση που σφραγίσθηκε μια εβδομάδα αργότερα στον επαναληπτικό αγώνα στο καμίνι του Λουτρακίου.
Για την Ιστορία οι συνθέσεις και τα γκολ των ομάδων:
Τα δεκάλεπτα: 3-2, 6-6, 11-11 (ημχ.), 16-15, 20-21, 26-29
Οι συνθέσεις:
ΜΑΚΑΜΠΙ (Άβιγκντορ Ρέσχ): Σάιντερ, Μπλέτσερ 3, Κόχεν 1, Μπόσκοβιτς 10, Λάντσμαν 3, Λίπετς 1, Στρίντομ 1, Γκαμπάι Ο., Χαλίφι, Κόχεν, Αιρόνοβιτς, Γκαμπάι Ρ. Μίτροβιτς 4, Ντάβντα 3, Λιαντ, Τζόρτζεβιτς.
ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΑΡΓΟΥΣ (Δημήτρης Δημητρούλιας): Τσούλος, Ζαραβίνας 6, Μεγαλοοικονόμου 3, Κρεμαστιώτης, Πασσιάς, Πριόβολος, Μάλλιος 6, Νούνγκοβιτς, Σαμαράς 7, Κοντούλης, Ουρόσεβιτς 1, Τάσκοβιτς 4, Μαραγκός 2, Σπέντζος, Ελευθερίου.
Διαιτητές: Αγκακισίγιεφ-Αλίγιεφ (Αζερμπαιτζάν). Παρατηρητής: Βέντσλι (Εσθονία).
Δίλεπτα: 4-4, κόκκινη: Σαμαράς 60:00, πέναλτι: 3/5-1/2.
Ακόμα ο αρχηγός της ομάδας, Λευτέρης Κρεμαστιώτης, μέλος και της τότε ομάδας που έζησε από κοντά την κατάκτηση του Challenge Cup μοιράστηκε σκέψεις και συναισθήματα, αναφέροντας το κλίμα που επικρατούσε.
Διαβάστε όσα δήλωσε στο Facebook της ομάδας
-Μαθαίνετε τον αντίπαλο στα ημιτελικά και αρχίζει η μελέτη του. Πώς βλέπατε την Μακαμπι πριν τους αγωνες;
«Η αλήθεια είναι ότι ήμουν μόλις 17 άπειρος ακόμα. Όταν μάθαμε ότι η κλήρωση μας έφερε αντιμέτωπους με έναν δυνατό αντίπαλο όπως η Μακαμπι από την επόμενη μέρα κιόλας ξεκινήσαμε να βρίσκουμε στοιχεία για αυτή την ομάδα ώστε να μας βρει προετοιμασμένους. Θυμάμαι στο βίντεο ότι είχε 2-3 παίχτες που έκαναν όλη την ζημιά οπότε και οι προπονήσεις προσαρμόστηκαν κατάλληλα για αυτούς τους παίχτες.»
-Με το που φτάσατε στο Τελ Αβιβ εκφράσατε την επιθυμία να επισκεφτείτε τον Πανάγιο Τάφο. Πώς νιώσατε πατώντας τα ιερά χώματα;
«Όταν φτάσαμε στο Ισραήλ δεν γινόταν να μην πάμε στον Πανάγιο Τάφο, παρόλο ότι ξέραμε πως θα ήταν αρκετό κουραστικό διότι ήταν αρκετά μακριά. Όλοι όμως συμφωνήσαμε πως ίσως να είναι η μοναδική φορά που μας δίνετε η ευκαιρία να επισκεφτούμε αυτό το μέρος και να πάρουμε δύναμη για τον δύσκολο αγώνα που μας περίμενε.Η αλήθεια είναι πως από την είσοδο και μόνο τα πόδια σου ξεκίνησαν και έτρεμαν και όσο ανεβαίναμε αυτό γινόταν πιο έντονο γιατί κυριολεκτικά το ένιωθες μέσα σου όλο αυτό. Ακόμα και τώρα που όταν κάτσω και το σκεφτώ ανατριχιάζω και νιώθω ευλογημένος που το έζησα όλο αυτό.»
-Η μεγάλη ημέρα του αγώνα φτάνει και μπάινετε στο γήπεδο. Συναισθήματα;
«Ήρθε η ώρα του αγώνα. Θυμάμαι όλοι είχαμε φορέσει την “πανοπλία” μας και πηγαίναμε προς το γήπεδο για “πόλεμο” μπαίνοντας σε ένα τεράστιο γήπεδο που ήξερες ότι σιγά σιγά θα γεμίσει, ένα μικρό άγχος το είχαμε κάποιοι. Φτάνοντας όμως λίγο πριν το ζέσταμα αγκαλιαζόμαστε και λέμε ότι σήμερα είναι η μέρα μας. Σήμερα θα ματώσουμε για την νίκη. Και έτσι απλά το άγχος εξαφανίστηκε και έγινε ενέργεια.»
– Ο αγώνας κυλάει ιδανικά για τους Λύκους. Πώς φαινόταν η μάχη μέσα στο παρκέ στα μάτια του 17χρονου τότε Λευτέρη;
«Ξεκινώντας το ματς το σκορ ήταν κοντά, είχε πολλές μάχες και αυτό που θυμάμαι τότε από τους συμπαίκτες μου ήταν το μάτι τους. Το μάτι που γυάλιζε από την θέληση και αυτό με έκανε να φωνάζω μέχρι να μην μπορώ να μιλήσω. Ήταν συναισθήματα μιας ομάδας που παρόλο της ηλικίας μου όπως είπα ακόμα νιώθω αυτόν τον χτύπο της καρδιάς για πίστη και θέληση να νικήσεις. Αφού τελείωσε ο αγώνας ένιωθα αυτή την χαρά και την δικαίωση γιατί πραγματικά δεν υπήρξε κανείς τότε που ακόμα και από τον πάγκο δεν έδωσε το 100% του.Κανένας δεν πίστευε πώς δεν είναι ο Διομήδης στον τελικό.»