«Για εμένα το χάντμπολ είναι ο Δούκας» αναφέρει ο Φραγκίσκος Ζαλώνης φανερώνοντας τον λόγο που δεν αγωνίστηκε σε άλλη ανταγωνιστική ως προς τον σύλλογο ομάδα. Παρακολουθώντας τον Δούκα από τότε που γεννήθηκε, δεν άργησε να ενσωματωθεί σ’ αυτόν και τελικά να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα, ένα εφηβικό πρωτάθλημα και να ζήσει την αξέχαστη εμπειρία της συμμετοχής στους ομίλους του Champions League.
Παράλληλα με το χάντμπολ, σπούδασε Δημοσιογραφία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, ενώ εξειδικεύθηκε στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ. Πλέον και ως οικογενειάρχης πήρε την οριστική απόφαση να «κρεμάσει» τα παπούτσια του και να αφοσιωθεί σε άλλους στόχους που έχει θέσει.
«Είναι συνειδητή απόφαση και το συναίσθημα που επικρατεί είναι μεγάλη ικανοποίηση» αναφέρει, προσθέτοντας πως το μοναδικό χαντμπολικό πόστο με το οποίο θα μπορούσε να ασχοληθεί από εδώ και πέρα, είναι αυτό της Ομοσπονδίας, αν υπάρξουν συγκεκριμένες συνθήκες.
Επιπλέον, ο Φραγκίσκος Ζαλώνης στη συνέντευξή του στο e-handball.gr γνωστοποιεί τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του γύρω από την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, τι απέκτησε από το άθλημα, ποιες είναι οι αξέχαστες και οι αστείες στιγμές που έζησε και εκφράζει την άποψή του για την Handball Premier, προτείνοντας το ιδανικό για εκείνον format.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Φραγκίσκου Ζαλώνη στο e-handball.gr και τη Φωτεινή Κρεμαστιώτη
«Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση και είναι συνειδητή απόφαση- Θα μου άρεσε να ασχοληθώ διοικητικά με την Ομοσπονδία, αλλά με συγκεκριμένες προϋποθέσεις»
Πώς πήρες την απόφαση να αποχωρήσεις από την ενεργό δράση;
«Κάποια στιγμή νομίζω έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι πολύ μεγάλος, αλλά έχω μία οικογένεια με δύο παιδιά που δεν είναι τόσο απλό. Επίσης, θα κάνω ένα MBA στην ΑΣΟΕΕ, βλέπω και πώς είναι η κατάσταση στο άθλημα και θεωρώ ότι ο Δούκας πρέπει να δώσει χώρο σε νέα παιδιά, γιατί αλλιώς αυτό που γίνεται δεν έχει λόγο ύπαρξης».
Τι εννοείς;
«Δηλαδή αυτή η χρονιά που έρχεται για τον Δούκα είναι τελείως μεταβατική. Επειδή είμαι από πολύ μικρός εκεί, από 5 χρόνων ξεκίνησα να αθλούμαι, έχω πετύχει πολύ καλές χρονιές και ως φίλαθλος και ως αθλητής. Οπότε αυτή η κατάσταση τώρα μου φαίνεται λίγο περίεργη. Δεν το κατακρίνω, καλά κάνουν. Έχει αρχίζει και γίνεται καλά οργανωμένη δουλειά και στα τμήματα υποδομής μετά από χρόνια. Γύρισε ο Στάθης Ζαμπούνης από την ΑΕΚ και ο Κώστας Τσαβδαρίδης που έχει βγάλει πόσους αθλητές».
Δυσκολεύτηκες να αποφασίσεις; Όταν ξεκινήσει η προετοιμασία θα σου λείψει το χάντμπολ;
«Όχι, είναι πολύ συνειδητή απόφαση. Προφανώς και θα μου λείψουν οι αγώνες και τα λοιπά, αλλά κάποια στιγμή στη ζωή πρέπει να καταλάβεις ότι όλα μαζί δεν γίνονται. Πρέπει να πάρεις αποφάσεις οι οποίες είναι λίγο σκληρές και να συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα δεν θα τα ξαναζήσεις. Απλά εγώ έχω βάλει κάποιους άλλους στόχους, με την οικογένεια, με τη δουλειά, με το MBA και όλα μαζί δεν γίνονται».
Και προηγούμενη φορά είχες πει ότι θα αποσυρθείς, αλλά επέστρεψες.
«Είχα σταματήσει πριν πέντε χρόνια για μια σεζόν επειδή έπαθα χιαστό και είπα θα αφοσιωθώ στη δουλειά. Εν τέλει το 2016 έγινε μία προσέγγιση από τον Δούκα να κάνουμε μία καλή ομάδα, ώστε να πάμε για πρωτάθλημα. Πράγματι, φτάσαμε στους τελικούς, αλλά χάσαμε. Μετά είπα θα σταματήσω, αλλά έπαιξα δύο χρόνια στον Νηρέα, που ήταν δεύτερη κατηγορία. Απόφοιτοι του Δούκα ή πρώην αθλητές του είχαν φτιάξει την ομάδα και ήθελα να τους βοηθήσω. Έπαιξα μέχρι το προηγούμενο καλοκαίρι που ήταν δύσκολη χρονιά για τον Δούκα, καθώς η ομάδα είχε ξεμείνει από παίκτες και είπα να βοηθήσω, γιατί δεν ήθελα να την δω στην Α2».
Δεν θες να συνεχίσεις το χάντμπολ από άλλο πόστο;
«Στην παρούσα φάση όχι και δεν με ενδιαφέρει το τεχνικό, τακτικό κομμάτι. Δηλαδή δεν μπορώ να γίνω προπονητής. Δεν πιστεύω ότι μου ταιριάζει. Δεν θα απέκλεια, αν υπάρχει μία συγκεκριμένη δεξαμενή ανθρώπων που έχουν κοινό όραμα για το άθλημα και πρόσφορο έδαφος για κάτι καλό διοικητικά στην Ομοσπονδία. Για να είμαι ειλικρινής θα μου άρεσε, αλλά με συγκεκριμένες συνθήκες. Δεν θα το έκανα όμως, απλά για να το κάνω».
Πώς αποχαιρετάς το χάντμπολ; Ποιο συναίσθημα επικρατεί;
«Έχω πολύ μεγάλη ικανοποίηση, γιατί θεωρώ ότι δεν ήμουν ποτέ πολύ μεγάλο ταλέντο, αλλά ήμουν χρήσιμος, εργατικός και πάντα έδινα ό,τι είχα. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να νιώθεις ότι τα έχεις δώσει όλα και έφτασες εκεί που μπορούσες. Έχω εισπράξει και από τη στιγμή που έφυγα το συναίσθημα το τι τους έδωσα. Πάντα το λάμβανα, αλλά είναι πιο σημαντικό τώρα που τελείωσα. Για εμένα αυτό μετράει πιο πολύ από όλα και αυτά είναι που μένουν».
«Δεν θα αγωνιζόμουν σε ομάδα ανταγωνιστική ως προς τον Δούκα-Για εμένα το χάντμπολ είναι ο Δούκας»
Δεν σε ενδιέφερε να αγωνιστείς στο εξωτερικό;
«Λόγω επαγγελματικών άλλων στόχων που είχα, δεν μου πέρασε από το μυαλό. Παρόλα αυτά πριν αρκετά χρόνια μου είχε γίνει μία πρόταση από την Ελβετία και την είχα σκεφτεί καλά. Με είχε προβληματίσει, αλλά επειδή ήμουν στην αρχή του χτισίματος μιας καριέρας στη δημοσιογραφία, που ήταν όνειρό μου, την απέρριψα. Μετά από αυτό δεν το ξανασκέφτηκα, γιατί είχα άλλες φιλοδοξίες στη ζωή μου».
Πώς και δεν αγωνίστηκες σε άλλη ομάδα (εκτός από τον Νηρέα);
«Λόγω της σχέσης που έχω με τον Δούκα από πολύ μικρός, το χάντμπολ για εμένα είναι ο Δούκας. Οπότε δεν σκεφτόμουν ποτέ να πάω σε κάποια άλλη ομάδα που να είναι ανταγωνιστική ως προς αυτόν. Ο Νηρέας ήταν μία ομάδα που ήταν Α2.
Είναι λίγο διαφορετική η φιλοσοφία μου προς τον αθλητισμό, όπως και του Δούκα. Δηλαδή δεν καλλιεργεί τόσο πολύ τον επαγγελματικό αθλητισμό. Είναι σαν κολλέγιο που θέλει να προωθήσει παιδιά. Δεν είναι αυτοσκοπός η νίκη και επειδή και εγώ ποτέ δεν είχα το χάντμπολ ως πρώτη προτεραιότητα, ούτε για τα χρήματα έπαιζα, οπότε δεν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου».
Καλύτερες αθλητικές στιγμές;
«Τα συναισθήματα από το πρωτάθλημα του 2008 δεν ανταλλάσσονται σχεδόν με τίποτα, όπως και η κατάκτηση του εφηβικού πρωταθλήματος του 2006 που έγινε με φίλους μου στο Κιλκίς. Επίσης φανταστικές στιγμές ζήσαμε στο Champions League με αντιπάλους αθλητές ολυμπιονίκες, όπως ο Αμπαλό που τους θαυμάζαμε και για έστω 60 λεπτά είχαμε την ευκαιρία να είμαστε αντίπαλοι τους. Η συμμετοχή στους ομίλους του Champions League ήταν μία πολύ ωραία στιγμή, άλλος κόσμος. Να φανταστείς ότι δίναμε αυτόγραφα είτε στο γήπεδο, είτε στην πόλη όταν περπατούσαμε. Αυτό φαινόταν τελείως πρωτόγνωρο. Υπήρχε μια αγωνία, αλλά επειδή δεν είχαμε άγχος, ήταν απόλαυση αυτά τα παιχνίδια, ήταν εμπειρία ζωής».
Τι σου προσέφερε το άθλημα;
«Το πιο σημαντικό είναι ότι σφυρηλάτησε το χαρακτήρα μου και με έκανε να είμαι πιο πειθαρχημένος, να προσπαθώ περισσότερο για να παλεύω μέχρι τέλους. Μου έδωσε γενικότερα γνωρίσματα του αθλητισμού, όπως το να είσαι ομαδικός, να έχεις περισσότερη υπομονή για αυτό θα ήθελα και τα παιδιά μου κάποια στιγμή να ασχοληθούν με τον αθλητισμό».
Πώς θα ήθελες να αναφέρεσαι στο χώρο του χάντμπολ;
«Ως ένα καλό παιδί που πάντα τα έδινε όλα και νομίζω αυτό το αναγνωρίζουν και οι συμπαίκτες, αλλά και οι αντίπαλοι μου. Το εξέλαβα τώρα μόλις αποσύρθηκα και κατά τη διάρκεια των αγώνων των τελευταίων σεζόν. Άλλωστε όταν μεγαλώνεις υπάρχει και μεγαλύτερος σεβασμός».
Μια αστεία ιστορία που θέλεις να μοιραστείς;
«Στον Δούκα πάντα μας άρεσε η πλάκα, υπήρχε φοβερό κλίμα και κάναμε πολλή πλάκα. Κάποια χρονιά θυμάμαι είχαμε έναν αθλητή, πολύ καλό παιδί, που όταν ξεκινούσε η αποστολή για να πάμε σε εκτός έδρας παιχνίδι βάζαμε στοίχημα τι ώρα θα φτάσουμε στην εκάστοτε πόλη. Όποιος έπεφτε πιο κοντά στην ώρα άφιξης μπορούσε να κάνει τον άλλον ό,τι ήθελε μέχρι την επόμενη μέρα που θα γυρνούσε η αποστολή. Δεν ξέρω πως τύχαινε και πάντα κέρδιζα και πάντα αυτό το παιδί έκανε ό,τι του ζητούσα. Δηλαδή τον έβαζα να πηγαίνει πρωινό στα δωμάτια των υπολοίπων συναθλητών, να φέρνει στον καθένα ό,τι θέλει, να τραγουδάει τον Εθνικό μας Ύμνο πριν το φαγητό. Φυσικά υπάρχουν και άλλες ιστορίες που κάποιες δεν μπορώ να διηγηθώ, αλλά όσοι έχουν περάσει από την ομάδα ξέρουν τι πλάκες κάναμε».
Τι συμβουλή θα έδινες σε ένα παιδί;
«Δεν υπάρχει μυστικό της επιτυχίας, αλλά υπάρχουν δύο πράγματα. Αυτά ισχύουν σε όλη σου τη ζωή όχι μόνο στον αθλητισμό, δηλαδή η δουλειά και να είσαι χαμηλών τόνων (να είσαι προσγειωμένος). Αν έχεις αυτά τα στοιχεία θα πετύχεις ό,τι και να γίνει».
Ακολουθείς κάποιο μότο;
«Ναι, ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου πρέπει να έχεις κάποιες αξίες και σε αυτές τις αξίες δεν πρέπει να κάνεις έκπτωση, δεν πρέπει να τις πουλάς, γιατί τις έχεις πάρει από την οικογένειά σου, το σχολείο σου, τους φίλους σου. Εγώ έτσι πορεύτηκα, έτσι πορεύομαι και είμαι πολύ χαρούμενος που το υιοθετώ αυτό».
«Σωστή η λογική της αναδιάρθρωσης, άλλα όχι το κατάλληλο format- Έχουμε πολλές ομάδες στην Handball Premier»
Πώς βλέπεις τα πράγματα τη νέα σεζόν;
«Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν μου αρέσει να μηδενίζω πράγματα και να τα βρίσκω όλα μαύρα. Θεωρώ ότι το άθλημα μας έχει κάνει κάποια βήματα και έχει κρατηθεί τα τελευταία δέκα χρόνια σε σχέση με άλλα ερασιτεχνικά αθλήματα.
Έχουν γίνει κάποια αξιόλογα πράγματα, βλέπω ανθρώπους που προσπαθούν και υπάρχει ένα αξιόλογο πρωτάθλημα. Δεν λέω ότι όλα γίνονται τέλεια, όπως ότι χωλαίνουμε στην ανάπτυξη».
Δηλαδή;
«Για εμένα ευθύνονται δυο πράγματα. Γενικότερα το ένα είναι θέμα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή η δεξαμενή των αθλητών όλων των αθλημάτων μειώνεται και αυτό είναι απόρροια ότι τα παιδιά δεν θέλουν να γίνουν πλέον αθλητές, οπότε δεν αθλούνται. Βλέπουμε και τις μικρές εθνικές ομάδες ότι δεν είναι όπως παλιά. Ο άλλος λόγος είναι η ανάπτυξη που μπορούσαμε και μπορούμε να κάνουμε προσθέτοντας κι άλλα πράγματα ως άθλημα. Αυτό είναι το ψεγάδι που μπορώ να βρω, αλλά γενικά όπως σου είπα, δεν θέλω να τα μηδενίζω».
Η άποψή σου για τον διαχωρισμό της Handball Premier σε δύο ομίλους.
«Μου φαίνεται παράξενο, αλλά καταλαβαίνω το σκεπτικό, για ποιο λόγο γίνεται και θεωρώ ότι και πάλι δεν είναι τόσο δίκαιο, καθώς ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ είναι ένα επίπεδο πάνω από τις υπόλοιπες ομάδες. Οπότε ας πούμε ότι οι άλλοι σύλλογοι της Αθήνας αδικούνται σε σχέση με τις ομάδες του Βορρά. Όμως θεωρώ ότι είναι σωστή η λογική, γιατί λόγω του κορωνοϊού θα υπάρχουν μειωμένα έσοδα και κάπως έπρεπε να βοηθηθούν οι ομάδες.
Σίγουρα δεν είναι το κατάλληλο format. Επειδή έχω σκεφτεί ποιο θα ήταν το ιδανικό, πιστεύω ότι έχουμε πάρα πολλές ομάδες στην Α1. Για εμένα θα έπρεπε να υπάρχουν οκτώ, το πολύ εννέα, παρότι είναι μονός αριθμός, ώστε να παίζουν τρεις με τέσσερις γύρους μεταξύ τους. Έτσι θα γίνονται πιο δυνατά ματς, καλύτεροι αθλητές, καλύτερο πρωτάθλημα, με αποτέλεσμα να γίνει και καλύτερη η Εθνική ομάδα. Αυτό είναι το νόημα.
Επίσης, θα μπορούσε να δίνεται και μία wild card σε μία πόλη που θα είναι καινούρια στο άθλημα, θα προσπαθεί να ρίξει χρήματα και θα μπορεί να φτιάξει μια κυψέλη αθλητών. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ότι όσα χρόνια παίζω χάντμπολ δεν βλέπω καινούργιες πόλεις να μπαίνουν στο άθλημα ενεργά. Είμαι βέβαιος ότι αυτό πρέπει να γίνει. Δεν ξέρω από πού μπορούν να προέλθουν αντιδράσεις για αυτό, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βρούμε ποιο είναι το καλό του αθλήματος. Είπαμε ότι έχει κρατηθεί το άθλημα και δεν έχει διαλυθεί, αλλά πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε παραπάνω. Επίσης είμαι της άποψης να μπουν νέοι άνθρωποι, νέα μυαλά, παιδιά που έχουν όραμα να βοηθήσουν».
Κλείνοντας τη συζήτηση:
«Αυτό που θέλω να πω είναι ότι θα πρέπει όλοι μας να προσπαθήσουμε στο άθλημα και στο μικρόκοσμο που ζούμε να είμαστε λιγότερο μίζεροι και να βλέπουμε τα καλά. Να δούμε πώς θα φτιάξουμε μια ομάδα να τη στηρίξουμε τα επόμενα χρόνια για να γίνει καλύτερη και όχι να κατακτήσουμε μικρές νίκες, αλλά μεγαλύτερες. Όχι να πάρουμε μία νίκη που θα μας δώσει δύο βαθμούς, αλλά μέσα από αυτή να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε αθλητές, που θα βοηθήσουν την Εθνική και τα επόμενα χρόνια μέσα από αυτό θα έχει κερδίσει το ίδιο το άθλημα».