Τελικά όλοι πήραν μια… πρόκριση

Του Νίκου Μαχαίρα

 40 χρόνια χάντμπολ, 40 χρόνια… τι; Σίγουρα όχι επιτυχίες. Τουλάχιστον όχι τόσες πολλές που επιτρέπουν αισιοδοξία και καλύτερες ημέρες. Ειδικά στο κομμάτι των Εθνικών ομάδων.

«Οι λύπες είναι πάρα πολύ περισσότερες απ’ τις χαρές» ανέφερε στην πρόσφατη συνέντευξή του ο νυν ομοσπονδιακός προπονητής Νίκος Γραμματικός.

Σε αυτές τις χαρές προσμετρούνται και οι… προκρίσεις από τη μια προκριματική φάση Euro ή Παγκοσμίου πρωταθλήματος στην επόμενη. Ειδικά τα τελευταία 13 χρόνια. Γιατί, η – κανονική – πρόκριση σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης έχει χαθεί στη λήθη της μνήμης.

Αλλά, καταπώς φαίνεται οι – οποιεσδήποτε – προκρίσεις είναι αυτές που μετράνε. Κι όλοι οι ομοσπονδιακοί προπονητές – κουτσά στραβά – έχουν πανηγυρίσει (και μαζί τους κι εμείς) κάποια. Και σαφέστατα ο Γιώργος Κρανάκης, ο προηγούμενος ομοσπονδιακός… εκλέκτορας.

Αν όμως, το το μέτρο της επιτυχίας είναι αυτό, δηλαδή η οποιαδήποτε πρόκριση, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε, όπως έγραψε (με άλλη αφορμή) πριν λίγες μέρες στο προσωπικό του blog ο γενικός γραμματέας της ΟΧΕ Κώστας Σταματιάδης.

Το να κρυβόμαστε πίσω από τέτοια επιχειρήματα μόνο ειλικρινές δεν είναι. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και απλά κάνουμε διαπιστώσεις για τον «ψηλό, κοντό, γρήγορο, αργό σουτέρ».

Ο Γρηγόρης Σανίκης – ο κορυφαίος παίκτης μέχρι αυτή τη στιγμή στη Handball Premier – στα 38 του συνεχίζει να είναι μια ταχύτητα πάνω από 25χρονους αντιπάλους του. Και ο έμπειρος αθλητής λέει μια κουβέντα πολύ σημαντική και εξαιρετικά ώριμη: «Αν εγώ είμαι ο καλύτερος, τότε πρέπει να ψαχτείτε…»!

Κανείς όμως δεν ψάχνεται… Ουδείς ασχολείται. Το να συζητάμε για τις ελλείψεις και την – σε αργή κίνηση – ταχύτητα του ελληνικού πρωταθλήματος δεν βγάζει πουθενά. Άπαντες κάνουν λόγο για «δουλειά, δουλειά, δουλειά». Αφού όλοι «δουλεύουν, δουλεύουν, δουλεύουν» πού είναι τα αποτελέσματα αυτής της… υπερπροσπάθειας; Στις προκρίσεις;